خاطرات
اینجا چقدر آمار بازدید کننده هاش خوبه یادمه زمانیکه شروع به نوشتن تو پرشین بلاگ کردم اونجا هم همینطور بود آمار بازدیدکننده ها رو با جزئیات نشون میداد. اون موقع گرفتار یه عشق پاک شده بودم تو پرشین بلاگ . روزهای اشک و لبخند . روزهایی که مثل یک بچه معصوم عاشق یه آدم مجازی بودم. الان به اون روزها نگاه میکنم لبخند خاصی وجودم رو میگیره. دیگه اون روزها نیستند ولی خاطره اش همیشه به یاد میماند.
دیدی بعد از مدتی وقتی دوباره به اون عشق پاکی که یه زمانی به یه نفر داشتی فکر میکنی و میفهمی دیگه همه چی برات سرد شده و بی معنی؟ یه آرامش خاصیه. آروم لبخند میزنی و به دیوونگیهای اون وقتای خودت میخندی.
فقط خواستم بگم اونی که دوستت داشته هم الان دیگه وقتی بهت فکر میکنه همین حال رو داره. این قانون اسمش قانون "سرمای متقابل" هست که البته در بعضی نسخه ها هم به صورت " گذر زمان" ازش اسم برده شده ، قانون زشتیه که شامل حال روابط عاطفی همه ما میشه، غیر از من. اون که دوستش داشتم، اصلا به من فکر نمیکنه :)
یکی از بدترین شکلهای این قانون میدونی کجاست؟ اونجا که دو نفر زیر یه سقفن، توی یه تختخواب، بدن به بدن، لب به لب، تن به تن. اما هرم داغ عطشی که یه وقتی این دوتا من آسیب پذیر شکننده رو تبدیل می کرد به یه مای قشنگ بزرگ، دیگه خاموش شده. همدیگه رو می نوشن هنوز، اما نه به شوق شراب، که برای رفع تشنگی و از بی آبی نمردن. تا کی کشف کنن که این چشمه مسموم شده و همون هم نوشی موقت هم تموم بشه. تا کی هرکدوم چشمه های جدید کشف کنن. احتمالا همسرم یه چشمه جدید کشف کرده که اینطوریه با من.
اگه شب که میخوابی بدونی چقدر خوشبختی که آخرین چیزی که قبل از خواب می بینی صورت کسیه که دوستش داری، و صبح که بیدار میشی بدونی چقدر خوشبختی که اولین چیزی که می بینی صورت کسیه که دوستش داری.
