🕊🕊🕊
دلتنگیم...
فکر میکنیم کسی باید باشد که نیست،منتظریم کسی بیاید که دلتنگی هایمان رابفهمد،باخود میگوییم دیگر وقتش شده،احساس میکنیم در غربتیم،به دنبال آشنایی میگردیم..
کسی باید از راه می رسید اما نیامده،بیقراریم،با خود تکرار می کنیم چه شده؟نکند اوضاع همین طور بماند؟درست است کسی باید بیاید،اما آن کسی که باید بیاید ما هستیم، این ما هستیم که باید به سمت روحمان قدم برداریم،این ما هستیم که نیستیم،این ما هستیم که نمیاییم،او که تمام تلاش هایش را کرده،ما که نمیاییم او
می گرید،بغض میکند،این ما هستیم که خودمان را فراموش کرده ایم،این ماهستیم که از خودمان فاصله گرفته ایم،اما از چه زمانی دلتنگی را آموختیم؟از همان زمان که دست خودمان را رها کردیم،دلتنگی یعنی ما در غربت هستیم،باید برگردیم به وطن،کیست که میل به وطن نداشته باشد؟اما اما اما...وطن آغوش دیگری نیست،وطن مرزی جغرافیایی نیست،وطن مرزش حقیقت ماست،وطن مرزهایش در درون ماست،ناپیداست اما از کهکشانها هم عظیم تر است،هر که از درونش پا قدم بیرونتر بگذارد به غربت میرود،غربت یعنی دنیایی کوچکتر،پس دلتنگی یعنی دیگر صدای آن آشنا را
نمی شنویم،دلتنگی یعنی
وقتش شده کر و لال شویم تا ببینیم
چه می گوید.
دلتنگی ما نشان از فاصله ها دارد،نشان از فاصله ما با روحمان،درست در نقطه ای که می فهمیم باید دنیای بیرون را رها کنیم،سکوت کنیم و در جست و جوی درونمان برآییم،درست در همین امتداد بعد از گذر از پیچ سردرگمی
می فهمیم که دلتنگی صدای کشش و ندایی بود از جانب یار درونی
همان که بارها او را رها کردیم اما هنوز به ما وفادار است.
می فهمیم دلتنگی کششیست از سمت یار.....این درون بدجور جاذبه دارد،
چگالی اش بالاست،هیچ کس را توان دوری از آن نیست.
#فراز_قورچیان
