دوستان زیادی اطرافم هستن ولی من فقط با یه نفر حسم یکی هست. هر دو به عرفان مولانا و حافظ علاقه مندیم. هر دو از موسیقی سنتی خوشمان می اید . من فقط اهنگهایی که اون میفرسته را دوست دارم گوش کنم. چند روز پیش برام اهنگی از محسن نامجو فرستاده بود صدبار گوش کردم.
اصلا انگار پشت همه اهنگهایی که اون فرد میفرسته روح وجود داره . روح عشق.
دلم میخواست میتونستم باهاش صمیمی تر بشم بریم بیرون بگردیم دیوونه بازی دربیاریم . زندگی یعنی همین حال و هواها . زندگی هیچ مقصدی نداره. باید فقط از مسیر لذت ببریم. مثل یک جاده زیبا میمونه.
تو این جاده بعضی وقتا تنها باید قدم بزنی بعضی وقتا هم یکی میاد کنارت از حضورش و حرفهاش لذت میبری .
الان تو روزهای تنهاییم هستم نمیدونم حرفهامو برای کی بزنم . ولی میدونم بالاخره دوباره ینفر میاد میتونیم باهمدیگه از این جاده لذت ببریم.
یعنی اون کنارم بود ولی خودم ازش ترسیدم و به پیامش جواب ندادم . نمیدونم چرا گاهی وقتا شک و تردید میاد سراغم و نمیذاره از زندگی لذت ببرم .
