خودم را گم کردم
نخست خودت را گم کن تا بتوانی آن را پیدا کنی، نخست گناه کن تا بتوانی یک قدیس شوی.
اگر از همان آغاز یک قدیس باشی، قداست تو ارزش چندانی نخواهد داشت.
من با گناه کردن مخالف نیستم،
با هیچ چیز مخالف نیستم.
می گویم: از هر چیزی استفاده کن، واردش شو. خداوند تمام این دنیا را برای یک مقصد مشخص در اختیار تو قرار داده است: آن مقصد یادگیری است.
گناه یک درس است، یک باید است.
اگر یک کودک از همان ابتدا یک قدیس باشد و مجبور شده باشد تا یک قدیس باشد، ستون فقراتی نخواهد داشت. نخست بگذار بداند که گناه چیست.
بگذار خودش هشیار شود و بگذار خودش به خودی خود آن را کنار بگذارد. به او تحمیل نکن، به او انضباط نده. به او آزادی حرکت بده تا بتواند روزی به چشم های خودش ببیند، با قلب خودش احساس کند. و او خودش می تواند تشخیص بدهد که حق با بودا است و حق با کبیر است و حق با مسیح یا … است.
ولی این باید از ادراک خودش بیرون بیاید، وگرنه استقراضی است. و خداوند هرگز کسی را دست دوم نمی خواهد. دست اول باش. بگذار تجربه ات اصالت داشته باشد. پس این چیزی است که به تو می گویم: اراده و تسلیم باید بخشی از زندگی تو باشند، اراده ای برای فتح دنیا و تسلیمی برای در دسترس الوهیت بودن.
