تلنگر

بچه ها قدر نمی دانند .من تمام روزهام رو صرف بزرگ کردنشون کردم برای واکسن و دکتر بردن و ثبت نام کلاسها و مدرسه و مهد خودم تنهایی انجام میدادم همه زوجها این کارهارو با همدیگه انجام میدن هیچکس مثل من مثل سرویس مدرسه بچه هاش رو کلاس و مهد و مدرسه نمیبره هیچ کس خودشو زیر این بار قرار نمیده ، ولی هرکاری انجام دادم وظیفه حساب میشده .همه دوستانم‌ میگن ما نمی تونیم از پس بچه مون بربیاییم میریم سرکار برای بچه پرستار میگیریم. تازه یدونه هم دارند . ولی من دارم اینجا حس زندانی بودن میکنم همه چیز رو تحمل میکنم تا روزهام بگذره. تو خونه موندنم باعث میشه دائم به همسرم گیر بدم چرا دیر اومدی اونم بیاد موبایلم رو بگیرخ جلوی بچه ها دعوا کنیم تو روحیه بچه ها اثر بد بذاره. به نظرت منم برم یه کار پیدا کنم بچه هارو به پرستار بسپارم بهتر نیست؟