امروز دوباره برگشتم سرکار
این یک ماه که رمضان بود خونه نشینی باعث شده بود افسرده بشم
الان این سوال برام پیش اونده چرا ما سمت کسانی میریم که به ما محل نمیدن؟ نمیدونم شاید اون آدمها برای ما بیشتر به خدا شباهت دارن چون خدا هم زیاد به ما اهمیت نمیده باید کلی دنبالش بدویم کلی گریه و زاری وعجز و لابه کنیم شاید گوشه چشمی به ما نظر کند
اینو از شعرهای شاعران هم میشه فهمید
و از حرفهای عرفا که که میگفتن تمام دنیا را جستجو میکنی آخر سر میفهمی اونی که دنبالش میگشتی درون خودت بوده .
امروز تصمیم گرفت یه برنامه برای خودم بچینم پنجشنبه ها از ساعت هفت صبح راه بیفتم تا برسم استخر هشت تا ده تو آب باشم برگردم سمت خونه دخترم پیاده کنم برم سرکارم تا یازده سرکارم باشم
جمعه ها هم برم کوه نزدیکترین کوه درکه هست که تا خونه ما یک ساعت راهه هشت تا ده از کوه برم بالا بعد برگردم از همون طرف برم محل کارم .
من فقط تو طبیعت شارژ میشم امیدوارم بتونم این برنامه رو اجرا کنم اگه خانواده هم پایه باشن که چه بهتر اگه نباشن امیدوارم یعنی مطمئنم یه راهی پیدا میکنم بتونم شارژ بشم
بنظرم این که بعضیها میگن ما تنهاییم درست نیست ما فقط به آدمهایی که دوسمون دارن بی توجهیم و دنبال آدمهایی هستیم که به ما توجهی ندارن.
این که کسی به ما توجهی نداره نشونه بد بودن ما نیست ما با هم جور در نمیاییم علایق اون فرد مثل ما نیست . نه هیچ آدمی بد هست نه هیچ آدمی بی کس هست ما آدمها فقط در جاهای اشتباهی قرار میگیریم پیش کسانیکه با ما جور در نمیان طول موجشون با ما یکسان نیست.
